Sign to continue!

Het Verdrag, The Antarctic Treaty, is er om Antarctica te beschermen. Het verbiedt militaire activiteiten, zorgt voor een goede internationale verstandhouding en de vrijheid van wetenschappelijk onderzoek. Het zorgt ervoor dat Antarctica blijft zoals het is en alleen de natuur de baas is. Elk land dat het Verdrag ondertekend heeft zorgt er voor dat het verdrag wordt nageleefd.

Het hoofdverdrag werd ondertekend in 1959 door 12 landen die actief waren in Antarctica tijden het Internationaal Geofysisch Jaar. Dit waren: Argentinië, Australië, België, Chili, Frankrijk, Japan, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, de Sovjet-Unie, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Zuid-Afrika. Ze besloten om Antarctica als wetenschappelijk reservaat met rust te laten. Dit was de eerste overeenkomst om de bewapening van Wapenwedloop tijdens de Koude Oorlog te verminderen. Op 23 juni 1961 ging het Verdrag in werking. Sindsdien ondertekenden nog eens 38 landen het verdrag. In 1998 werd het Antarctisch Milieuprotocol toegevoegd. Het beschermt het milieu en de daarvan afhankelijke ecosystemen. Hierdoor werd het onmogelijk gemaakt om delfstoffen te winnen op het continent.

Antarctica functioneert als ‘de thermostaat voor de wereld’. Het is dus van belang dat het verdrag na 2048 wordt verlengt en er geen menselijke bemoeienis is op het continent. Niet wij maar de volgende generatie zal onderhandelen over het Antarctic Treaty.  Laten wij er voor zorgen dat we circulair kunnen leven zodat onze kinderen vanzelfsprekend beslissen voor de continuering van het verdrag.